فقط خدا

در نمـــــاز تـو خــدايا بـدنـم مي لــرزد

چون به لب نام تو آرم سخنم مي لرزد

يــادم از بــار گنـه آيد و سر منزل مرگ

وز غم اين ره بي توشـه تنم مي لرزد

من مسلمـانم
قبله ام يك گل سرخ
جانمازم چشمه مهرم نور
دشت سجّاده من
من وضو با تپش پنجره‌ها مي‌گيرم
در نمازم جريان دارد ماه جريان دارد طيف
سنگ از پشت نمازم پيداست
همه ذرات نمازم متبلور شده است
من نمازم را وقتي مي‌خوانم
كه اذانش را باد گفته باشد سر گلدسته سرو
من نمـازم را پـي تكبيره الاحرام علف مي‌خـوانم
پي قد قامت موج كعبــه ام بـر لـب آب
كعبه ام زير اقاقي ‌ها ست
كعبه‌ ام مثل نسيم مي‌رود باغ به باغ مي‌رود شهر به شهر
حجـــرالاسود من روشنـــي باغچــــه است

سهراب سپهری

قابل درگاه حي بي نياز

هيچ طاعت نيست بهتـر از نمـاز

 
اين عبـادت مـايـه قرب خـداست

مــونس شب هـاي تـار انبياست

 
اين عبـادت مـايـه غفـران ماست

نـاجـي و کفـاره عصيـان مـاست
 

چون شدي آمــاده غسل و وضو

از معاصي دست و دل اول بشو

 
خـويش را خـالي، تـو از تزوير کن

پس بلند آوازه تکبير کن
 

بايد اي دل اندكــي بهتر شـويم

     يا نه ، اصلاً آدمــي ديگر شـويم

          از همين امــروز ، هنگام نمــــاز

               با خدا قدري صميمي تر شويم

                    مثــل رويــاي درخت و روح گــل

                         زير احساسات باران ، تر شـويم

«سيد حسن ثابت محمودي»

اگر ما نمازمان را نخوانیم،

گر چه خداوند در کنار ماست،

ولی ما متوجه حضور او نخواهیم شد ...